Hoe ziet de hemel eruit? Dries van den Akker kijkt naar enkele kunstwerken die iets daarvan moeten weerspiegelen. Maar om nu te zeggen dat hij het gevoel krijgt van yes daar zou ik wel naartoe willen? Niet bepaald.

De dagen naderen waarop we Allerheiligen en Allerzielen vieren. We zijn met onze gedachten en ons hart bij de overledenen. We kunnen niets meer voor hen doen dan bidden en hopen dat zij goed terecht gekomen zijn. We geloven dat zij ‘in God’ zijn. Dat zij ‘rust’ hebben en genieten van de eeuwige aanschouwing. 

Ik kijk naar een afbeelding die Titiaan maakte in 1554. De Drie-Eenheid, in blauw gekleed, dat prachtig afsteekt tegen het goud van de hemel. Maria spreekt voor ons ten beste. Haar kleiding heeft de kleur aangenomen van de Vader en de Zoon. Beneden haar is het een wirwar van belang. Noach laat met hoog opgeheven armen zijn ark zien. Mozes is in de weer met zijn stenen tafelen. Er wordt met palmen gezwaaid en armen gewoven. Heel levendig en dynamisch. Maar – om een voorbeeld te noemen – ik kan mij mijn overleden vader en moeder zo wapperend en zwierig daartussen niet zo gauw voorstellen. En ikzelf? Als ik eerlijk ben: het doet me niks.

Echt iets om naar uit te kijken?

Veel rustiger gaat het eraan toe op de veertiende eeuwse wandschildering uit het klooster te Grananica, Kosovo. Een ommuurde tuin met bomen en planten. Links Maria op een troon, bijgestaan door engelen. In het midden Abraham met een aantal zielen van overledenen op zijn schoot. Links van hem (voor ons rechts) staan er nog aantal te dringen om er ook bij te mogen komen. We zien Dismas met het kruis. De paradijspoort, afgesloten door een vurige serafijn. En helemaal rechts Petrus met de sleutel. Hij wenkt de heiligen dat ze naar binnen mogen. 

Maar ook daar zie ik mijn ouders nog niet zo gauw tussen. En ik? Kijk ik ernaar uit om mij bij die uitverkorenen aan te sluiten? Het is leuk om de afbeelding te kunnen lezen en ontcijferen, maar om nou te zeggen: echt iets om naar uit te kijken. Nee. 

Hoe ziet de hemel eruit?

Ik haal er een afbeelding bij die laat zien hoe Maria zielen uit het vagevuur omhoog haalt naar de hemel. Wie zou er niet blij zijn, als hij of zij bevrijd zou worden uit een brandende hel, genezen van pijnlijke brandwonden. Met name van de pijnplekken die schrijnen in de ziel? 

Maar ook hier: mensen strekken hun handen wezenloos uit naar omhoog, zoals op de afbeelding van Titiaan en op zovele andere afbeeldingen van het hiernamaals. Beeld van wat ik verlang en verhoop?

Maar wat dan wel?

Wat zou ik dan een geloofwaardig beeld vinden van het hiernamaals? Iets van echt genieten? Dan kom ik uit bij een beeld dat Jezus ergens gebruikt. De Vader zal mij aan tafel uitnodigen. En hij zal zelf rondgaan om ons te bedienen. God als de ideale ober. Die er plezier in heeft mij zo veel mogelijk te laten genieten van een heerlijke maaltijd met precies de goede spijzen en wijnen. Door Hem als een vorst of als een welkome gast behandeld worden. Daar zou hij mijn ouders een groot plezier mee doen. En mij lijkt het ook wel wat. 

Ik heb er bij mijn weten nog nooit een afbeelding van gezien.